🧚🏻‍♀️ 🛏️ लोळण, लाड आणि रविवार 🌷

 🧚🏻‍♀️ 🛏️ लोळण, लाड आणि रविवार 🌷

मोंटू आणि सानू अजूनही बिछान्यावर लोळत होते…

रविवारची सकाळ झाली होती — पण अंग झटकून उठायचं कोणालाच काही कारण नव्हतं.

खिडकीतून येणाऱ्या थोड्याशा गार वाऱ्याने पांघरूण अजून घट्ट धरायला लावलं.

टीव्हीवर छोटा भीमचं गाणं लागलं आणि सानूने डोळे चोळत चक्क ओरडून सांगितलं,

“मोंटू! उठ! नवीन भाग लागलाय!”

आई स्वयंपाकघरात पोहे करत होती, आणि बाबा कपमध्ये चहा घेऊन पेपर वाचत बसले होते.

बाहेर पावसाचे थेंब अगदी टपक टपक करत अंगणात वाजत होते. झाडांची पानं हिरवट चमकत होती.

आईची स्वयंपाकघरात वाफाळती तयारी सुरू होती —

खमंग पोहे, त्यावर बारीक शेव, थोडं नारळ, आणि वर एक चिमूट साखर.

त्या वासाने तर जणू घरभर चकाकी आली होती.

मोंटू टीव्हीसमोर बसलेला — “आज छोटा भीमचा नवीन भाग येणार!”

सावी त्याच्या शेजारी कुशीत बसलेली — डोळे मोठ्ठे करून स्क्रीनकडे बघणारी. दोघांचं हसणं, ओरडणं चालूच!

आई मागच्या बाजूला पोहे ढवळत होती आणि पाठमोरी असतानाही तिला माहिती होतं — कोण किती कुरकुरीत भागासाठी भांडणार आहे.

बाबा सोफ्यावर बसून पेपर वाचत होते — पण कान मात्र बच्चेकंपनीकडे होते!

मधूनच हसत म्हणाले, “सावी, मोंटू, पोहे टाकू का पेपरवर?”

आणि दोघं ओरडले, “नाही बाबा! आमचं ताटचं पाहिजे!”

मी — म्हणजे आजी — त्यांच्या मधोमध बसले होते. दोन्ही ताटं माझ्या हातात.

“हे बघ, मोंटूला कधी कुरकुरीत भाग मिळतो, कधी सावीला… पण आज दोघांनाही एकसारखा सोना भाग!”

सगळ्यांचं खाणं, पावसाचा आवाज, आईचा हाक मारणारा सूर, आणि टीव्हीवर चाललेलं कार्टून…

असं वाटत होतं, ही एखादी गाण्यासारखी सकाळ आहे — ज्याचं संगीत म्हणजे आपल्या घराची माणसं.